Articles by "Σινεμά και θέατρο"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σινεμά και θέατρο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

της Σοφίας Γρηγορίου

Ο κινηματογράφος ως τέχνη και βιομηχανία υπήρξε από την απαρχή του στενά συνδεδεμένος με την αναπαραγωγή κοινωνικών και πολιτικών ιδεολογιών. Μέσα από τις φόρμες του, τις αφηγήσεις του και την ίδια τη θέση της κάμερας, καθορίζει ποιος έχει φωνή, ποιος βλέπει και ποιος φαίνεται. Στο πλαίσιο αυτό, ο φεμινιστικός κινηματογράφος, και ιδιαίτερα ο πολιτικός φεμινιστικός κινηματογράφος, επιχειρεί μια ριζοσπαστική ανατροπή της οπτικής αυτής, όχι μόνο σε επίπεδο θεματολογίας αλλά και ως προς την ίδια τη γλώσσα της κινηματογραφικής αφήγησης.

Η καινοτομία του πολιτικού φεμινιστικού κινηματογράφου εντοπίζεται όχι μόνο στο περιεχόμενο αλλά κυρίως στη φόρμα. Η επιλογή να απορριφθεί η γραμμική αφήγηση, το παραδοσιακό μοντάζ, ακόμα και η δραματουργική κορύφωση αποτελεί πολιτική πράξη. Το σινεμά δεν είναι πλέον καθρέφτης της πατριαρχικής κοινωνίας, αλλά εργαλείο αποδόμησής της.

Ο σύγχρονος φεμινιστικός κινηματογράφος εξελίσσεται, αμφιταλαντευόμενος μεταξύ του ανεξάρτητου χώρου και της εμπορικής πλατφόρμας. Δημιουργοί όπως η Γκρέτα Γκέργουιγκ, επιχειρούν, με διαφορετικά μέσα, να διεκδικήσουν χώρο στον κυρίαρχο κινηματογραφικό λόγο για ιστορίες γυναικών που δεν υποτάσσονται στα πρότυπα της ρομαντικής εξάρτησης, της θυσίας ή της περιφέρειας.

Η περίπτωση της Barbie είναι ενδεικτική της προσπάθειας διείσδυσης του φεμινιστικού λόγου στην pop κουλτούρα, με σκοπό όχι μόνο να ψυχαγωγήσει αλλά και να αναδείξει τη δομική ανισότητα που υποβόσκει ακόμα και στα πιο "αθώα" παιδικά σύμβολα. Το αν αυτή η προσέγγιση συνιστά ουσιαστική πολιτική πράξη ή απλώς "φεμινιστικό μάρκετινγκ" είναι ζήτημα προς συζήτηση.

Ο πολιτικός φεμινιστικός κινηματογράφος δεν είναι ένα κινηματογραφικό είδος αλλά μια κριτική στάση απέναντι στην εικόνα, στην εξουσία και στη θεαματική κουλτούρα. Επιχειρεί να υπονομεύσει τους κώδικες της κυρίαρχης αφήγησης, να δώσει φωνή σε αποκλεισμένες ταυτότητες και να διαμορφώσει νέους τρόπους κατανόησης του εαυτού και του κόσμου. Σε μια εποχή που οι έμφυλες σχέσεις επαναπροσδιορίζονται και η αναπαράσταση γίνεται το νέο πεδίο πολιτικής διαμάχης, η φεμινιστική κινηματογραφική πράξη παραμένει πιο επίκαιρη από ποτέ.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

γράφει η Σοφία Γρηγορίου

Ο κινηματογράφος δεν είναι ποτέ «ουδέτερος». Είναι ένα εργαλείο αφήγησης αλλά και αντανάκλασης των κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων. Πίσω από κάθε κάδρο, κάθε διάλογο και κάθε σενάριο ελλοχεύει μια ιδεολογία: για το φύλο, τη φυλή, τη σεξουαλικότητα, τη τάξη. Το ποιοι εκπροσωπούνται, με ποιόν τρόπο και από ποιόν, δεν είναι απλές καλλιτεχνικές επιλογές. Είναι πράξεις πολιτικής βαρύτητας.
Για δεκαετίες, οι γυναίκες στον κινηματογράφο υπήρξαν περισσότερο αντικείμενα του βλέμματος παρά φορείς δράσης. Από τις femme fatale των noir μέχρι τις «κοπέλες του ήρωα» στο χολιγουντιανό μπλοκμπάστερ, η γυναικεία παρουσία υπήρξε διακοσμητική ή λειτουργική- σχεδόν ποτέ αυτόνομη. Τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση αρχίζει να αλλάζει.
Η queer ταυτότητα υπήρξε ιστορικά είτε αόρατη είτε «εξευγενισμένα» συγκαλυμμένη, είτε παρουσιάστηκε ως παθολογία, αστείο ή απειλή. Οι πρώτες ανοιχτά ΛΟΑΤΚΙ+ μορφές κινηματογράφησης χαρακτήριζαν τους ήρωες ως τραγικές φιγούρες ή εγκληματικές εξαιρέσεις. Με την άνοδο της queer κουλτούρας και της ακτιβιστικής πίεσης, το τοπίο αλλάζει. Ταινίες όπως το call me by your name δίνουν χώρο στην ποικιλία των εμπειριών αλλά συχνά ακόμα αποτυγχάνουν να εκπροσωπήσουν τις ίδιες τις ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητες πίσω από τη κάμερα. H queer αφήγηση παραμένει ενίοτε προσαρμοσμένη στα γούστα του ετεροκανονικού βλέμματος.
Οι μειονότητες έχουν αντιμετωπίσει συστηματική παραμόρφωση ή αποκλεισμό από τον κυρίαρχο κινηματογράφο. To Hollywood, για παράδειγμα, έχει μια μακρά ιστορία «whitewashing» αναπαραγωγής αποικιοκρατικών στερεοτύπων ή εξωτικοποίησης της διαφορετικότητας. Οι Ασιάτες ως «μυστικιστικοί» ή «επικίνδυνοι», οι Μαύροι ως «βίαιοι» ή «ύπερ-σεξουαλικοί», οι Άραβες ως «τρομοκράτες»: όλα αυτά δεν είναι απλές αφηγηματικές συμβάσεις αλλά πολιτικές πράξεις. Ωστόσο, με την ενίσχυση κινημάτων όπως το #OscarsSoWhite και τη γενικότερη πίεση για εκπροσώπηση αναδύονται ταινίες που διεκδικούν χώρο και φωνή. Το Parasite προσέφερε μια οπτική μακριά από τη δυτική ηγεμονία, αναδεικνύοντας τη πολιτική της καθημερινότητας. Ωστόσο, δεν είναι μόνο ποιος είναι μπροστά στη κάμερα- αλλά και ποιος ελέγχει την αφήγηση, ποιος γράφει, ποιος σκηνοθετεί, ποιος χρηματοδοτεί.
Το ζήτημα της πολιτικής της αναπαράστασης δεν αφορά απλώς την «ποικιλομορφία». Αφορά τον τρόπο που βλέπουμε και κατανοούμε τον άλλον.
Ο κινηματογράφος είναι πεδίο μάχης. Αν θέλουμε ένα σινεμά που να αντικατοπτρίζει πραγματικά την κοινωνική πολλαπλότητα και να λειτουργεί ως εργαλείο ενσυναίσθησης και χειραφέτησης, τότε ο αγώνας για ορατότητα, αυθεντικότητα και δημιουργική ισότητα παραμένει απολύτως επίκαιρος.

Στον φίλο μου Βασίλη

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

«Χρήματα Φαντάσματα» από τη Δημοτική Θεατρική Ένωση Νέων (ΔΗ.Θ.Ε.Ν.) - Μία κωμωδία του Ρέι Κούνι

ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025 - 20:00 - ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΠΠΑ - ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ:
"Χρήματα Φαντάσματα" μια αστυνομική κωμωδία του Ρέι Κούνι γεμάτη παρεξηγήσεις, ανατροπές και μπερδέματα. Από την Δημοτική Θεατρική Ένωση Νέων (ΔΗ.Θ.Ε.Ν.). Μια συνδιοργάνωση του Δημοτικού Συμβουλίου Νέων Θερμαϊκού και της Αντιδημαρχίας Πολιτισμού του Δήμου Θερμαϊκού.
Παίζουν (Αλφαβητικά):
Άννα Μαρία Ασλάνογλου – Μπέτυ Τζόνσον
Μαριάνθη Βογιατζή – Ντετέκτιβ Σλάτερ
Αντώνης Καρράς – Βικ Τζόνσον
Άγγελος Κεφαλάς – Ντετέκτιβ Ντάβενπορτ
Ευαγγελία Λιόλιου – Τζιν Πέρκινς
Γιάννης Μαραγκός – Άλεξ Πέρκινς
Ευριπίδης Ντάνης – Ο Μεγάλος (a.k.a. Ο Χαρτοφύκουλας)
Νίκη Χρυσίδου – Μπόνυ

ΠΕΡΙΛΗΨΗ:
Επιστρέφοντας στο σπίτι του για να γιορτάσει τα γενέθλιά του, ο Άλεξ Πέρκινς διαπιστώνει ότι έχει στα χέρια του από λάθος, έναν χαρτοφύλακα που περιέχει ένα εξωφρενικό ποσό μετρητών. ‘Έτσι αποφασίζει να αποδράσει… μαζί με τη σύζυγό του, Τζιν, και τους καλύτερούς του φίλους, Βικ και Μπέτυ, ξεκινώντας ένα ταξίδι γεμάτο ξεκαρδιστικές παρεξηγήσεις και απρόβλεπτα μπερδέματα. Αστυνομία, μαφία και… μία ταξιτζού καταφτάνουν στο σπίτι των Πέρκινς προσδοκώντας να λύσουν αυτήν τεράστια παρεξήγηση!

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ:
H ανεπανάληπτη κωμωδία ''Funny money" του κορυφαίου Άγγλου θεατρικού συγγραφέα, ηθοποιού και σκηνοθέτη Ρέι Κούνι, έκανε πρεμιέρα το 1994 στο The Churchill Theatre, του Λονδίνου και στη συνέχεια θριάμβευσε στο West End. Το 2002 ο μετρ της κωμωδίας, Βασίλης Τσιβιλίκας, μεταφράζει και διασκευάζει το σενάριο και ανεβάζει στο θέατρο Γκλόρια, την ανατρεπτική κωμωδία με τίτλο «Χρήματα Φαντάσματα».

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΡΓΟΥ:
Διάρκεια: 100’
Κατά την διάρκεια της παράστασης θα υπάρξει διάλλειμα 10 λεπτών.
Κατά την διάρκεια της παράστασης γίνεται χρήση ηχητικών εφέ.
"Η παράσταση είναι κατάλληλη για άνω των 12 ετών. Απαραίτητη η γονική συναίνεση."

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ:
Η Δημοτική Θεατρική Ένωση Νέων (ΔΗ.Θ.Ε.Ν.) είναι μία θεατρική ομάδα που οργανώθηκε στα πλαίσια της Επιτροπής Πολιτισμού του Δημοτικού Συμβουλίου Νέων Θερμαϊκού. Απαρτίζεται από 8 μέλη που με μεράκι και πάνω απ’ όλα αγάπη για το θέατρο είναι σήμερα στην ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσουν το πρώτο τους θεατρικό εγχείρημα. Ευχαριστούμε πολύ τον κόσμο που στηρίζει την προσπάθειά μας και που είναι παρών σε όλες μας τις πολιτιστικές δράσεις.

ΔΗΜΟΣ ΘΕΡΜΑΙΚΟΥ / Αντιδημαρχία Πολιτισμού, Αθλητισμού, Τουρισμού & Νεολαίας

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Προκήρυξη 15ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Διστόμου !!!

Το θεατρικό εργαστήρι Διστόμου "θεατροφρενεια" διοργανώνει το 15ο Πανελληνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου στο Δίστομο,το οποίο θα λάβει χώρα από Τρίτη 19 Αυγούστου έως Δευτέρα 25 Αυγούστου και θα πάρουν μέρος θεατρικά σχήματα από Ελλάδα και Κύπρο.

Χώρος διεξαγωγής του φεστιβάλ το αμφιθέατρο μαυσωλείου Διστόμου με ώρα έναρξης 9 μμ.
Η κριτική επιτροπή θα αποτελείται από ανθρώπους του θεάτρου.
Προκήρυξη βραβείων του 14ου πανελληνίου φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου....

Α-Β-Γ καλύτερης παράστασης
Σκηνοθεσίας
Α γυναικείου
Α ανδρικού
Β γυναικείου
Β ανδρικού
Επιλογής έργου
Σκηνικών
Φωτισμού
Μουσικής σύνθεσης
Μουσικής επιμέλειας
Χορογραφίας
Κινησιολογίας
Προγράμματος παράστασης
Αφίσα παράστασης
Εμπεριέχεται στις αρμοδιότητες της κριτικής επιτροπής η κατάργηση βραβείων ή η θέσπιση νέου ,εάν αυτό κριθεί απαραίτητο.
Επιπρόσθετα,το κοινό θα μπορέσει να αποδώσει τα δικά του βραβεία που αφορούν στην καλύτερη (κατά την γνώμη τους) θεατρική παράσταση.
Προϋπόθεση της ψηφοφορίας κοινού η παρακολούθηση όλων των παραστάσεων.

Όροι υποβολής αιτήσεων συμμετοχής:

Αίτηση συμμετοχής με αναφορά στον θίασο,το έργο που συμμετέχει,τον συγγραφέα,τον μεταφραστή (σε περίπτωση ξένου θεατρικού έργου) καθώς και το τηλέφωνο επικοινωνίας του υπεύθυνου του θιάσου.

Βιογραφικό θιάσου

Άδεια συγγραφέα ή μεταφραστή ή οιουδήποτε νόμιμου φορέα.

DVD παράστασης ή πρόβας

Προθεσμία υποβολής αιτήσεων έως 30 Ιουνίου

Τρόποι αποστολής: ταχυδρομικώς στην διεύθυνση
Νίκος Σταθάς, πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως, Δίστομο Βοιωτίας,τ.κ 32005
Τηλέφωνο επικοινωνίας:6973718752

Ηλεκτρονικά: [email protected]
[email protected]


Η οργάνωση του φεστιβάλ εκτός από τον αριθμό των ηθοποιών του κάθε διαγωνιζόμενου θιάσου καλύπτει τα έξοδα σε 3 ακόμη συντελεστές.

Η οργάνωση του φεστιβάλ για να προσφέρει την δυνατότητα στο θεατρόφιλο κοινό να βλέπει διαφορετικές θεατρικές παραστάσεις δεν θα κάνει δεκτές αιτήσεις που αφορούν σε έργα που παρουσιάστηκαν τα τελευταία δύο φεστιβάλ...

Αναλυτικά...

«Αριστοφάνους Βάτραχοι»
«Ενυδρείο» της Αφροδιτης Φλωρου
«Το Μαύρο Κουτί» του Γιώργου Ηλιοπουλου
«Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ» του Σταυρου Τσιωλη
«Black Birthday” του Κώστα Σταύρου
«Για όνομα» των Dellaporte και Patouiller
«Τα Ορφανά» του Ντένις Κέλλυ
«Ολόκληρος ο Σαιξπηρ σε μια ώρα»
«Το Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη
«Οι 12 ένορκοι» του Ρετζιναλντ Ροουζ


Σας περιμένουμε όλους.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Η συγκινητική παράσταση «Όλα τα παιδιά του Θεού έχουν φτερά» του Ευγένιου Ο’ Νηλ θα παρουσιαστεί, με ελεύθερη είσοδο, στο Θέατρο Κάππα 2000 στην Περαία, την Κυριακή 27 Απριλίου, σε διασκευή- σκηνοθεσία της Άννης Τσολακίδου και σε ιδέα- οργάνωση της Γιολάντας Μπαλαούρα.

Πρόκειται για μια συμπαραγωγή- συνεργασία του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος με το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών Θεσσαλονίκης (Κ.Ε.Α.Τ.) και τον Δήμο Θερμαϊκού, που δίνει τη δυνατότητα στο κοινό - μετά την επιτυχημένη πρώτη παρουσίαση στο Θέατρο της ΕΜΣ- να παρακολουθήσει ξανά ένα έργο βαθιά ανθρώπινο με επίκεντρο τη διαφορετικότητα, την αγάπη και τις κοινωνικές προκαταλήψεις. Συμμετέχει η Νεανική Χορωδία του Πυθαγόρειου Ωδείου Θερμαϊκού, υπό τη διεύθυνση της Ελεωνόρας Καλαϊτσίδου.

Πριν από την παράσταση θα προηγηθεί βιωματικό σεμινάριο από τους εκπαιδευτές κινητικότητας/ προσανατολισμού και τους μαθητές του ΚΕΑΤ, στο χώρο του Θεάτρου, το οποίο θα ξεκινήσει στις 19.00.

Ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας Ευγένιος Ο' Νηλ με το έργο αυτό- το οποίο προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1924 - θέλησε να μιλήσει για τις προκαταλήψεις και τον ρατσισμό, με αφορμή έναν αταίριαστο κοινωνικά έρωτα.


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Άννη Τσολακίδου
Ιδέα-Οργάνωση: Γιολάντα Μπαλαούρα
Δραματουργική επεξεργασία: Άννα Μαρία Ιακώβου
Εκπαιδεύτρια Κινητικότητας/Προσανατολισμού: Λεία Αβραάμ
Μουσική Διεύθυνση Νεανικής Χορωδίας: Ελεωνόρα Καλαϊτσίδου
Κοστούμια: Κωνσταντίνος Τσιγαρός
Βίντεο παράστασης: Άγγελος Κάλφας
Βοηθός σκηνοθέτη: Ζένια Παπασυνεφάκη
Εμψυχώτρια μικρών παιδιών: Ελένη Γιαννούση
Ηχοληψία: Γιώργος Πεντζίκης
Οργάνωση Παραγωγής: Μαριλύ Βεντούρη


Παίζουν (με αλφαβητική σειρά):
Πελαγία Αγγελίδου, Γρηγόρης Αργυρόπουλος, Νίκος Αργυρός, Μαριάνθη Βλάχου, Σωκράτης Ζδράκας, Άννα Ιωαννίδη, Σύλια Κακολύρη, Άνιελ Κόλα, Θεοδώρα Κουτσομίχα, Γιάννης Λαζαρίδης, Φανή Μορόζοβα, Γιολάντα Μπαλαούρα, Χριστίνα Μπουριώτη, Νατάσα Μπρέντα, Σταυρούλα Ντόβα, Ζένια Παπασυνεφάκη, Ραφαέλα Σαπρίκη, Μυρτώ Στοϊκοπούλου, Γιάννης Τσαμασλίδης, Φανή Τσικούρα, Ευδοκία Χασιώτη.


Συμμετέχει η Νεανική Χορωδία ΠυΘαγόρειου Ωδείου Θερμαϊκού


Με την ευγενική χορηγία της κ. Ζωής Παπαγεωργίου


Πληροφορίες
Θέατρο ΚΑΠΠΑ 2000, Περαία
Ώρα έναρξης: 20.00
Διάρκεια: 1 ώρα και 10 λεπτά

Συμπαραγωγή- Συνεργασία του ΚΘΒΕ
με το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών Θεσσαλονίκης (ΚΕΑΤ)
και τον Δήμο Θερμαϊκού


Διασκευή- Σκηνοθεσία: Άννη Τσολακίδου


Θέατρο ΚΑΠΠΑ 2000, Περαία
Κυριακή 27 Απριλίου, στις 20:00
Είσοδος Ελεύθερη


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου στις 7.30 η Ομάδα Τέχνης "Θεατράλε" - Θεατρική Ομάδα ανεβάζει την ξεκαρδιστική παράσταση "Μπλα μπλα μπλα" στο ΚΑΠΠΑ.
Θα σας συνιστούσαμε να μην τη χάσετε γιατί βασίζεται σε ένα πολύ έξυπνο σενάριο βασισμένο στο φιλμ "toc toc" του Laurent Baffie, αλλά και γιατί θα μας την παρουσιάσει ένας πολύ καλός ερασιτεχνικός θίασος της περιοχής μας με ιδιαίτερα ταλαντούχους ηθοποιούς.

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

Στο ιατρείο ενός ψυχιάτρου συναντιούνται τυχαία 8 άνθρωποι. Ο καθένας τους έχει και μια ιδιαίτερη ψυχαναγκαστική διαταραχή, η οποία δυσχεραίνει κι ελέγχει την καθημερινότητα του. Ο γιατρός έχει καθυστερήσει...
Μια ξεκαρδιστική κωμωδία καταστάσεων που θέτει ερωτήματα σχετικά με τους ψυχαναγκασμούς και τις ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές.

Σκηνοθεσία: Κορνήλιος Ρουσάκης
Διασκευή: Τόνια Σταυροπούλου
Παίζουν: Γιώργος Ελευθερογλου, Δέσποινα Καραγιάννη, Μαρία Καρδιόλακα, Μέλλω Νταβράνη, Ευαγγελία Μανιάτη / Δάφνη Ρομπέση, Χρήστος Καπράλος, Νίκη Σακκά, Κώστας Παστελάς, Σουλτάνα Νουβάκη.

(υπό την αιγίδα του Δήμου Θερμαϊκού)

Είσοδος ελεύθερη

*Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 14 ετών.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Το έργο του Δημήτρη Κολλάτου, τόσο στο καλλιτεχνικό όσο και στο κοινωνικό πεδίο, τον καθιέρωσε ως έναν από τους πιο ασυμβίβαστους καλλιτέχνες της γενιάς του

Σε ηλικία 87 ετών έφυγε από τη ζωή ο Δημήτρης Κολλάτος, μια από τις πιο αντισυμβατικές προσωπικότητες της ελληνικής τέχνης, με σημαντική συνεισφορά στον κινηματογράφο, το θέατρο και τη λογοτεχνία.

Γεννημένος στις 9 Ιουνίου 1937 στην Αθήνα, ο Κολλάτος έκανε τα πρώτα του βήματα ως ποιητής, εκδίδοντας την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1956, ενώ ακόμα ήταν μαθητής. Το 1959-1960, ίδρυσε το «Πειραματικό Θέατρο Τσέπης», ανεβάζοντας κλασικά έργα, όπως η Φαλακρή Τραγουδίστρια του Ιονέσκο, το Τέλος του Παιχνιδιού του Σάμιουελ Μπέκετ και το Δωμάτιο του Χάρολντ Πίντερ.

Το 1961, ανέβασε στο Παρίσι την Ιφιγένεια εν Ταύροις του Ευριπίδη, με πρωταγωνίστρια τη Μαριέτα Ριάλδη. Η παράσταση έλαβε εξαιρετικές κριτικές, με το γαλλικό περιοδικό L’Express να τη χαρακτηρίζει «μία άνοιξη στο γαλλικό θέατρο». Στη Γαλλία, παντρεύτηκε την ηθοποιό Αρλέτ Μπομάν, με την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Αλέξανδρο και τον Άλκη.

Το 1962, σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους Αθήνα Χι Ψι Ξι, που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το 1966, η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Ο Θάνατος του Αλέξανδρου, αγνοήθηκε από τα επίσημα βραβεία αλλά απέσπασε τρία βραβεία κριτικών και σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία. Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε δηλώσει για την ταινία: «Η σημαντικότερη ταινία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ο Δημήτρης Κολλάτος είναι ο πρώτος δραματουργός του ελληνικού κινηματογράφου».

Η περίοδος της εξορίας και η πολιτική διάσταση του έργου του

Κατά τη διάρκεια της χούντας, ο Κολλάτος εγκαταστάθηκε στη Γαλλία, όπου ίδρυσε το «Théâtre de l’Art» και ανέβασε περισσότερες από 20 θεατρικές παραγωγές, μεταξύ των οποίων Η γυναίκα του Σωκράτη, με πρωταγωνίστρια τη σύζυγό του.

Το 1972, σκηνοθέτησε την ταινία Συμπόσιο, με θέμα τον έρωτα και την ομοφυλοφιλία, ενώ το 1977 γύρισε στη Γαλλία τη μεσαίου μήκους ταινία Η Γαλλία του Ζισκάρ, μια αιχμηρή κριτική στην πολιτική της εποχής.

Μετά την πτώση της χούντας, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1975 και παρουσίασε τολμηρές θεατρικές παραστάσεις, όπως τα Σόδομα και Γόμορρα και Οι εφοπλιστές, που προκάλεσαν σάλο. Το έργο του απέκτησε έντονο πολιτικό και ακτιβιστικό χαρακτήρα, με παραστάσεις που κατήγγειλαν την πολιτική διαφθορά και τις κοινωνικές ανισότητες.

Ο Κολλάτος έδωσε μάχη με τη στάση του υπέρ των δικαιωμάτων των αυτιστικών παιδιών, καθώς ο γιος του, Άλκης, που πέθανε το 2021, είχε αυτισμό. Το 1988, σκηνοθέτησε την αυτοβιογραφική ταινία Ζωή με τον Άλκη, όπου πρωταγωνίστησε ο Αλέξανδρος Κολλάτος, κερδίζοντας ειδική μνεία για την ερμηνεία του.

Το 1993, η ταινία του Κόκκινα τριαντάφυλλα σου έκοψα αναφέρθηκε στην εμπειρία ενός γονέα με αυτιστικό παιδί, ενώ το 1998 παρουσίασε το Αλέξανδρος και Αϊσέ, μια ιστορία αγάπης με θέμα τη μουσουλμανική μειονότητα.

Το 2014, δημιούργησε την ταινία Διόνυσος, που συμμετείχε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, εστιάζοντας στην Ελλάδα της κρίσης.

Τηλεόραση και πολιτική δράση

Εκτός από το θέατρο και τον κινηματογράφο, είχε παρουσία στην τηλεόραση, παρουσιάζοντας για έναν χρόνο την εκπομπή «Ο Κολλάτος χωρίς λογοκρισία».

Το 1989 και το 2013 έθεσε υποψηφιότητα για το Ευρωκοινοβούλιο, ενώ το 2011 ίδρυσε την Ένωση Πολιτών Πόρτα-Πόρτα, μέσω της οποίας διοργάνωσε σειρά πολιτικών παρεμβάσεων και διαμαρτυριών.

Το 1993, στο 34ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, τιμήθηκε με ειδικό βραβείο για την ταινία Κόκκινα τριαντάφυλλα σου έκοψα.

Ο Δημήτρης Κολλάτος υπήρξε αιρετικός δημιουργός, αλλά και αφήνοντας ένα ανεπανάληπτο αποτύπωμα στον ελληνικό κινηματογράφο και θέατρο. Το έργο του, τόσο στο καλλιτεχνικό όσο και στο κοινωνικό πεδίο, τον καθιέρωσε ως έναν από τους πιο ασυμβίβαστους καλλιτέχνες της γενιάς του.

Πηγή: www.lifo.gr


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΠΠΑ - ΠΕΡΑΙΑ
ΣΑΒΒΑΤΟ 7 ΔΕΚ - 20:00 - ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
‘2 1/2 ΦΟΝΟΙ & 1 ΜΠΟΥΛΝΤΟΓΚ’
Θεατρική Ομάδα ‘ΑΡΤΙΟΙ’ του Μ.Π.Σ.Μ
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΡΕΠΠΑΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

ΔΙΑΝΟΜΗ:

Κορνήλιος Χατζηστεφάνου: Πιερ Λαμπίς
Αύγουστος Φεντώ (διπλή διανομή): Παναγιωτίδης Βασίλειος, Αγγίτης Κωνσταντίνος
Νορίν Λαμπίς (διπλή διανομή): Δέσποινα Καραγιάννη, Αντιγόνη Μαυρίδου
Πολέτ Φεντώ: (Διπλή διανομή )
Αλεξάνδρα Γιαλούρη, Ευαγγελία Μανιάτη
Ιουστίνη: Μέλλω Νταβράνη.
Μαριβώ: Κρητικός Νικόλαος
Σαρντού: Νικόλαος Λιάκος

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σμαράγδα Τζούμα
ΣΚΗΝΙΚΑ: Παναγιωτίδης Βασίλειος, Ρουσάκης Σωτήριος
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Δέσποινα Καραγιάννη, Ευαγγελία Μανιάτη Αντιγόνη Μαυρίδου
ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ: Νικόλαος Λιάκος
ΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΦΩΤΩΝ ΚΑΙ ΗΧΟΥ: Μουρτεζάς Ιωάννης
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Σμαράγδα Τζούμα

Περίληψη του έργου ‘2 1/2 ΦΟΝΟΙ & 1 ΜΠΟΥΛΝΤΟΓΚ’

Το έργο είναι μια κωμωδία παρεξηγήσεων, όπου το όνομα "Μαριλού" προκαλεί σύγχυση καθώς ανήκει τόσο σε ένα μπουλντόγκ όσο και σε μια χορεύτρια ελαφρών ειδών. Η εξαφάνιση του μπουλντόγκ οδηγεί τους χαρακτήρες να πιστέψουν ότι η χορεύτρια Μαριλού έχει εξαφανιστεί, προκαλώντας αναστάτωση μεταξύ δύο ζευγαριών: του Πιερ Λαμπίς και της συζύγου του Νορίν, καθώς και του Αυγούστου Φεντώ και της συζύγου του Πολέτ. Μέσα από μια σειρά κωμικών καταστάσεων και παρεξηγήσεων, στην οποία εμπλέκονται η υπηρέτρια Ιουστίνη, ο αρχηγός της αστυνομίας (πατέρας της Νορίν και πεθερός του Πιέρ), και το αστυνομικό όργανο Σαρντού, το μυστήριο παραμένει, αφήνοντας τους θεατές να αναρωτιούνται: Τι θα γίνει στη συνέχεια; Ποια ήταν τελικά η χορεύτρια Μαριλού; Και τι συνέβη με όλους τους εμπλεκόμενους στην παρεξήγηση?



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Ολοκληρώθηκε τη Δευτέρα 11/11/2024, στο δημοτικό θέατρο, η ετήσια ΓΣ της Κινηματογραφικής Λέσχης Επανομής, όπου τόσο ο απολογισμός για το 2024 όσο και ο προϋπολογισμός για το 2025 έτυχαν της αποδοχής των παρισταμένων μελών.

Αποφασίστηκε επίσης:
  • Να παραμείνει η ετήσια συνδρομή στα είκοσι ευρώ
  • Να γίνει εγγραφή της λέσχης στην Ομοσπονδία Κιν/κών Λεσχών Ελλάδος (ΟΚΛΕ)
  • Οι τακτικές προβολές να γίνονται ημέρα Τετάρτη ή Κυριακή
  • Να γίνουν δηλώσεις ενδιαφέροντος για δημιουργία τμημάτων ντοκιμαντέρ, ταινίες μικρού μήκους, για το περιβάλλον, τη νεολαία κλπ
  • Να γίνει ο έλεγχος και η έγκριση του οικονομικού απολογισμού από την εξελεγκτική επιτροπή και να κατατεθεί η αντίστοιχη έκθεση.

Επίσης το ΔΣ γνωστοποιεί στα μέλη:τον τραπεζικό λογαριασμό (IBAN) της λέσχης στην Εθνική τράπεζα

IBAN: GR1501108640000086400870928
Δικαιούχος: ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΕΠΑΝΟΜΗΣ

στον οποίο όποιος θέλει μπορεί να καταθέτει την ετήσια συνδρομή του, αρκεί να γράφει και το όνομά του.

Οι επιλογές ταινιών από τα μέλη μπορούν να κατατίθενται μέχρι τις 17/11/2024.

Μετα θα ανακοινωθούν οι τίτλοι των ταινιών που πλειοψήφησαν.

Από το ΔΣ



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Από την Τετάρτη 23 μέχρι και την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2024, κάθε βράδυ στις 8 στο Αμφιθέατρο ΚΑΠΠΑ 2000 στην Περαία, εξαιρετικές θεατρικές ομάδες από όλη τη χώρα έρχονται για να μας παρουσιάσουν με αγάπη και σεβασμό παραστάσεις υψηλού επιπέδου που προετοίμαζαν και τελειοποιούσαν όλον τον περασμένο χρόνο. Παραστάσεις από ένα μεγάλο εύρος ρεπερτορίου, με «φρέσκα» έργα γραμμένα τον 20ο και 21ο αιώνα, που απεικονίζουν και σχολιάζουν γλαφυρά, με χιούμορ, τραγικά ή αλληγορικά όμως πάντα με λόγο κοφτερό, κοινωνικές, πολιτικές και διαπροσωπικές καταστάσεις της καθημερινότητας και είναι απόλυτα συντονισμένες με τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Πυλαία, Οινόφυτα Βοιωτίας, Σητεία, Φιλιατρά, Αμαλιάδα και Καλαμαριά εκπροσωπούνται φέτος στη διοργάνωση και αναζητούν το θερμό χειροκρότημα του κοινού, αλλά και τα πολυπόθητα Βραβεία του 4ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Θερμαϊκού. Ελάτε να γεμίσουμε και φέτος κάθε βράδυ το θέατρο και να ανταμείψουμε τους ερασιτέχνες, που ταξιδεύουν χιλιόμετρα με όλη τους την αγάπη, το πάθος, το μεράκι και τη φροντίδα για τις παραστάσεις τους, χαρίζοντάς τους το πιο δυνατό μας χειροκρότημα! Η είσοδος, όπως πάντα, ελεύθερη για όλους!

⦁ Τιμώμενο πρόσωπο η πολυαγαπημένη ηθοποιός Κατερίνα Διδασκάλου.
⦁ Στην Τελετή Λήξης ένα σεμνό αφιέρωμα στην σπουδαία Άννα Παναγιωτοπούλου και στη συνέχεια LIVE στη σκηνή του ΚΑΠΠΑ η μαγευτική Εύη Σιαμαντά σε ένα μουσικό πρόγραμμα με έντονη θεατρική διάθεση!
⦁ Στην Κριτική Επιτροπή αξιόλογα και αγαπημένα πρόσωπα από τον καλλιτεχνικό κόσμο της Θεσσαλονίκης: Αστέριος Πελτέκης, Γιώργος Κωνσταντινίδης, Νέλλυ Δελή, Αντώνης Καραγιάννης, Παυλίνα Χαρέλα, Κρίτωνας Ζαχαριάδης, Θεόφιλος Λάλος

4ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΘΕΡΜΑΪΚΟΥ
23 - 30 Οκτωβρίου 2024
Αμφιθέατρο ΚΑΠΠΑ 2000, Παραλία Περαίας, Δήμος Θερμαϊκού
Ώρα έναρξης 20:00 
 ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Μια συνδιοργάνωση του Δήμου Θερμαϊκού,
 της Θεατρικής Ομάδας Καλλιτεχνικής Σοφίτας Θερμαϊκού «Φύρδην Μίγδην» και
του Κέντρου Πολιτισμού Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας.

Το πλήρες πρόγραμμα της διοργάνωσης έχει ως εξής:

🔸 ΤΕΤΑΡΤΗ 23/10/24 | ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ | Θεατρική Ομάδα Καλλιτεχνικής Σοφίτας Θερμαϊκού «Φύρδην Μίγδην» με το έργο «Η ζωή σ' ένα όνειρο», μια μουσικοθεατρική φύρδην-μίγδην ρετροσπεκτίβα, σε επιμέλεια κειμένων Μάνου Κανταλά και σκηνοθεσία Γιώτας Αλεξοπούλου (εκτός συναγωνισμού)

🔸 ΠΕΜΠΤΗ 24/10/24 | ΕΝΑΡΞΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΡΟΥΣ | Θεατρική Ομάδα «Παραβάτες της Σκηνής» με το έργο «Κατερίνα Χ» του Τζων Μιχάλη, σε σκηνοθεσία Βάνας Βουρτσάκη

🔸 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25/10/24 | Θεατρική Ομάδα Οινοφύτων «Δημοσθένης Λιάπης» με το έργο «Για όνομα!» των Ματιέ Ντελαπόρτ & Αλεξάντρ ντε λα Πατελιέρ, σε διασκευή και σκηνοθεσία Δημήτρη Θεοδώρου

🔸 ΣΑΒΒΑΤΟ 26/10/24 | Τιμητικό αφιέρωμα στην ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ | Σύλλογος Φίλων Μουσικής Σητείας με το έργο «Όσκαρ - Γράμμα στο Θεό» του Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ, σε διασκευή και σκηνοθεσία Ειρήνης Δερμιτζάκη

🔸 ΚΥΡΙΑΚΗ 27/10/24 | Τριφυλιακό Ερασιτεχνικό Θέατρο με το έργο «TOC²» του Λοράν Μπαφί, σε διασκευή και σκηνοθεσία Πάνου Ηλιόπουλου

🔸 ΔΕΥΤΕΡΑ 28/10/24 | Θεατρική Ομάδα «Ερασιτέχνες» Αμαλιάδας με το έργο «Το μαύρο κουτί» του Γιώργου Ηλιόπουλου, σε σκηνοθεσία Χάρη Κότσιφα

🔸 ΤΡΙΤΗ 29/10/24 | Θεατρική Ομάδα Καλλίστη-Dell’Arte του Μορφωτικού & Πολιτιστικού Συλλόγου Καλαμαριάς «Καλλίστη» με το έργο «Η φάρμα των ζώων» του Τζωρτζ Όργουελ, σε διασκευή και σκηνοθεσία Μαριάνας Αλεξανδρή | ΛΗΞΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΡΟΥΣ

🔸 ΤΕΤΑΡΤΗ 30/10/24 | ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΗΣ | Τιμητικό αφιέρωμα στη σπουδαία ΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ | LIVE μουσικό πρόγραμμα με την ΕΥΗ ΣΙΑΜΑΝΤΑ | ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ


Σας περιμένουμε!


Δήμος Θερμαϊκού




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Κυριακή 29 Σεπτ. 2024 - Αμφιθέατρο ΚΑΠΠΑ 2000 / 20:00, Περαία
"ΠΕΡΙ ΟΝΟΥ ΣΚΙΑΣ" έργο του Ελβετού Friedrich Duerrenmatt, Θεατρική Παράσταση από Τέχνης Είδωλον σε σκηνοθεσία Γιάννης Πουταχίδης / Είσοδος Ελεύθερη

ΠΕΡΙΛΗΨΗ:
ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΤΕΧΝΗΣ ΕΙΔΩΛΟΝ
Το έργο του Ελβετού Friedrich Duerrenmatt είναι μια πολιτική σάτιρα που εκτυλίσσεται στα αρχαία Άβδηρα της Θράκης, την εποχή του Πελοποννησιακού Πολέμου. Την συγκεκριμένη έκφραση ΠΕΡΙ ΟΝΟΥ ΣΚΙΑΣ(πολύ κακό για το τίποτα) συναντάμε σε βάθος χρόνου έως τον 8ο αι. πΧ: στον Δημοσθένη, στις Σφήκες του Αριστοφάνη, στην Απολογία του Σωκράτη και στους Μύθους του Αισώπου.
Ο Μεγαρίτης οδοντογιατρός Στρουθίων ενοικίασε έναν όνο από τον Αβδηρίτη αγωγιάτη Άνθρακα για να τον μεταφέρει σε άλλη κοντινή πόλη. Περπατώντας σε ένα άνυδρο και άδενδρο τοπίο θέλησε το μεσημέρι να ξεκουραστεί και κάθισε στη σκιά του ζώου. Ο αγωγιάτης του ζητά επιπλέον αμοιβή για την παραχθείσα από τον όνο ευεργετική σκιά, την οποία όμως αρνείται ο ενοικιαστής. Η διαφορά οδηγείται στα δικαστήρια. Η πόλη αναστατώνεται, έχει σχεδόν παραλύσει. Εμφανίζονται οι «Σκιεροί» και οι «Ονικοί». Τα πειστήρια αυτής της άτυπης συναλλαγής θα οδηγήσουν τελικά σε μία δίκαιη δικαστική λύση ή η υπόθεση θα μπει στο αρχείο… μέχρι και σήμερα?

Διασκευή/Σκηνοθεσία/Μουσική Επιμέλεια: Γιάννης Πουταχίδης
Σκηνογραφική Επιμέλεια: Ευαγγελία Μοβσεσιάν
Ενδυματολογία: Ευαγγελία Μοβσεσιάν, Δήμητρα Χατζηκωνσταντίνου
Επεξεργασία Εικόνας/Video/Ψηφιακό Υλικό: Δημήτριος Μπελογιάννης
Επιμέλεια Κειμένου: Αλεξάνδρα-Χριστίνα Μιχέλη
Παίζουν:ΑΓΩΓΙΑΤΗΣ ΑΝΘΡΑΞ: Σοφία Παναγιώτου
ΟΔΟΝΤΟΓΙΑΤΡΟΣ ΣΤΡΟΥΘΙΩΝ: Νίκος Λιάκος
ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ/ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Α’: Χριστίνα-Αλεξάνδρα Μιχέλη
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΦΥΣΙΓΝΑΤΟΣ/ ΠΕΡΣΕΑΣ: Δήμητρα Χατζηκωνσταντίνου
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΠΟΛΥΦΩΝΟΣ/ ΠΟΛΥΦΗΜΟΣ: Ανατολή Χατζηκωνσταντίνου
ΚΡΩΒΥΛΗ: Μαρία Παπαδοπούλου
ΠΗΛΙΑΔΑ/ ΙΕΡΕΑΣ ΑΓΑΘΥΡΣΟΣ/ ΠΥΡΟΨ: Γεωργία Τσιπέλη
ΜΑΣΤΑΞ/ ΠΑΡΕΔΡΟΣ ΜΙΛΤΙΑΣ/ ΠΥΡΟΦΥΛΑΞ: Ζωή Βασιλειάδου
ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΤΙΦΥΣ: Λένα Σαριανίδου
ΙΡΙΣ: Βίκυ Καραγκούνη
ΤΗΛΕΣΙΑ/ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ: Χριστίνα Μπελογιάννη
ΚΟΜΜΑ ΤΟΥ ΓΑΪΔΑΡΟΥ/ΠΥΡΟΦΥΛΑΞ: Ελευθερία Δέβρελη
ΙΕΡΕΑΣ ΣΤΡΟΒΥΛΟΣ/ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Β΄: Ευαγγελία Μοβσεσιάν
ΦΩΝΗ ΚΑΘΥΚΙΔΗ: Δημήτρης Ζερβουδάκης
ΦΩΝΗ ΓΑΪΔΑΡΟΥ: Γιάννης Πουταχίδης



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Το 1ο Γυμνάσιο Περαίας σας προσκαλεί στη θεατρική παράσταση με το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη "Το μεγάλο μας τσίρκο". 

Ένα έργο σταθμός, που γράφτηκε και πρωτοανέβηκε στην περίοδο της δικτατορίας, ανατρέχει σε γεγονότα της ελληνικής ιστορίας από την αρχαιότητα μέχρι και το Πολυτεχνείο και εξακολουθεί να είναι επίκαιρο μέχρι και σήμερα.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 ΜΑΪΟΥ στις 20:00


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


ΣΦΑΓΗ!

Μια κωμικοτραγική παράσταση για τη βαρβαρότητα των «πολιτισμένων», βασισμένη στην ομώνυμη ταινία του Ρόμαν Πολάνσκι


Από τη Θεατρική Ομάδα «Φύρδην Μίγδην»


Σάββατο 13 Απριλίου 2024, ώρα 20:00

Δημοτικό Θέατρο Επανομής

Υπό την αιγίδα του Δήμου Θερμαϊκού

Είσοδος ελεύθερη


Η «ΣΦΑΓΗ!» δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας καθρέφτης της κοινωνίας μας. Ένας καθρέφτης που δείχνει πάντα τον άνθρωπο γυμνό, άσχετα με το πόσα ρούχα και στολίδια, υλικής και πνευματικής φύσης, θέλει αυτός να στολιστεί. Είμαστε βάρβαροι. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Αυτό είναι το επαναλαμβανόμενο μήνυμα του έργου. Είναι η φρικαλέα ανισορροπία ανάμεσα στη μικρότητα του ανθρώπου και τις φιλοδοξίες του, ανάμεσα στην υποβόσκουσα βαρβαρότητά μας και τη δυνατότητα της δημιουργίας ενός έργου τέχνης. Όμως, σε τι ωφελεί η τέχνη, αν δεν βελτιώνει το άνθρωπο, αν δεν τον κάνει να αναζητά την τελειότητά του, παρά τον μεταμορφώνει σε όργανο ματαιοδοξίας;

Η παράσταση που ψυχαγώγησε και προβλημάτισε το κοινό όπου κι αν παρουσιάστηκε, ανεβαίνει για μια τελευταία φορά εντός των ορίων του Δήμου Θερμαϊκού, το Σάββατο 13 Απριλίου στις 20:00 στο Δημοτικό Θέατρο Επανομής. Πάντα με ελεύθερη είσοδο και υπό την αιγίδα του Δήμου Θερμαϊκού. Μην τη χάσετε!

Υπόθεση:

Tο έργο έχει ως αφορμή τη συμπλοκή δύο εντεκάχρονων παιδιών σε μια πλατεία και περιγράφει τη συνάντηση, σ’ ένα αστικό διαμέρισμα, των δύο ζευγαριών που καλούνται να συζητήσουν τον τσακωμό των παιδιών τους, με τρόπο ώριμο και πολιτισμένο. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς οι γονείς χάνουν τον έλεγχο, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να συμπεριφέρονται οι ίδιοι σαν «παιδιά». Καθώς κανείς από τους τέσσερις δεν αντέχει να αναλάβει το δικό του μερίδιο ευθύνης, οι χαρακτήρες συγκρούονται, εφευρίσκουν συμμάχους και ανακαλύπτουν τον εχθρό στο ίδιο τους το σπίτι. Τελικά θα εκραγούν με κωμικοτραγικό τρόπο, αναδεικνύοντας ως νικητή το θεό της Σφαγής.

Σκηνοθεσία: Γιώτα Αλεξοπούλου

Επιμέλεια σκηνικών/Μουσική επιμέλεια: Γιώτα Αλεξοπούλου

Κοστούμια: «Φύρδην Μίγδην»ΠΑΙΖΟΥΝ: Σωτηρία Κατούνα, Χρήστος Δελτσίδης, Ρόζα Μάρκου, Μάνος Κανταλάς


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Επίσκεψη στο δημαρχείο Θέρμης όπου συναντήθηκε με τον δήμαρχο Θεόδωρο Παπαδόπουλο πραγματοποίησε η ηθοποιός και σκηνοθέτις Άννα Φόνσου η οποία συνοδευόταν από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΚΘΒΕ Αστέριο Πελτέκη. Κατά τη συνάντηση έγινε μία διερευνητικού χαρακτήρα συζήτηση σχετικά με το ενδεχόμενο να λειτουργήσει και στη Θεσσαλονίκη δομή αντίστοιχη με “Το Σπίτι του Ηθοποιού” που λειτουργεί εδώ και 25 χρόνια στην Αθήνα, έπειτα από πρωτοβουλία που είχε αναλάβει η κ. Φόνσου. «Το Σπίτι του Ηθοποιού» αποτελεί Ίδρυμα Κοινωφελές – Φιλανθρωπικό – Πολιτιστικό μη Κερδοσκοπικού χαρακτήρα το οποίο τελεί υπό την αιγίδα των υπουργείων Πολιτισμού, Οικονομικών, Παιδείας και Υγείας. 

Ο κ. Παπαδόπουλος είπε στην κα. Φόνσου ότι ο δήμος είναι πρόθυμος να βοηθήσει σε μια τέτοια προσπάθεια όπως έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν, υποστηρίζοντας ανάλογες, κοινωνικού χαρακτήρα πρωτοβουλίες και δράσεις διαφόρων οργανώσεων. Συμφωνήθηκε να υπάρχει ανοιχτή επικοινωνία μεταξύ τους ώστε να βρεθεί η βέλτιστη δυνατή λύση για την υλοποίηση του στόχου που έχει θέσει η πρόεδρος του Ιδρύματος «Το Σπίτι του Ηθοποιού».



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Η Κινηματογραφική Λέσχη Επανομής παρουσιάζει την πρώτη της ταινία.

Οι Μοντέρνοι Καιροί του Τσάρλι Τσάπλιν

 Την ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΜΑΡΤΙΟΥ στο Δημοτικό Θέατρο Επανομής

Η ταινία αναφέρεται στην εποχή της οικονομικής κρίσης του 1929,
της μεγάλης ανεργίας και της οικονομικής εξαθλίωσης, κάνει έντονη κριτική στον βιομηχανοποιημένο τρόπο παραγωγής και την εντατικοποίηση της εργασίας.
Δείχνει τον αγώνα για επιβίωση ενός αλητάκου, που τελικά αναζητά την ευτυχία μακριά από τον εφιάλτη της μοντέρνας βιομηχανικής κοινωνίας.
Στην ταινία αυτή ο Τσάρλι Τσάπλιν έγραψε το σενάριο και τη μουσική και έκανε την σκηνοθεσία και την παραγωγή. Θεωρείται μια από τις σπουδαιότερες ταινίες όλων των εποχών.

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση σχετικά με το θέμα της ταινίας.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Παρίσι, δεκαετία του '30. Μια νέα μέρα ξημερώνει για τους ενοίκους του έκτου πατώματος μιας πολυκατοικίας. Άνθρωποι καθημερινοί, βιοπαλαιστές και καλλιτέχνες που προσπαθούν να επιβιώσουν δίχως να σταματούν να ονειρεύονται και να ελπίζουν.

Το έκτο πάτωμα γεμίζει με τους έρωτες, τις αντιζηλίες, τους ατελείωτους καυγάδες, τις γιορταστικές βεγγέρες, τα απρόσμενα περιστατικά, με χαρούμενες και θλιβερές στιγμές από τις ζωές των ενοίκων του.

Μια γλυκόπικρη διαχρονική κωμωδία για τη δύναμη της αγάπης, της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης.

Για την πίστη στο όνειρο.

Για το συναρπαστικό παιχνίδι της ζωής.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ, ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ !!!



"Το έκτο πάτωμα" του Αλφρέντ Ζερί.

Μια σύμπραξη της Ομάδας Τέχνης Θεατράλε με το μουσικό σχήμα Τα πάντα ρει.

Κυριακή 25 Φεβρουαρίου, στις 7:30 μ.μ. / Δημοτικό Θέατρο Επανομής

Είσοδος ελεύθερη


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Διασκευή-σκηνοθεσία: Κορνήλιος Ρουσάκης

Πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις-τραγούδια-στίχοι τραγουδιών: Μουσικό σχήμα "Τα πάντα ρει"
Σκηνικά-κοστούμια: Η Ομάδα
Βοηθος σκηνοθέτη: Μαρία Καρδιόλακα
Σχεδιασμός αφίσας-προγράμματος: Μαρία Χατζηκυριάκου
Φωτογραφιες: Άννα Ριάμπκο
Οργάνωση παραγωγής: Βιργινία Καλλιοντζή, Σταύρος Καλόστος
Τεχνική υποστήριξη: Κώστας Παστελάς, Γιώργος Ελευθέρογλου

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης):

ΖΕΡΜΑΙΝ: Δέσποινα Καραγιάννη
ΜΑΞ: Γιώργος Ελευθέρογλου
ΜΠΕΡΤ: Βιργινία Καλλιοντζή
ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΕ: Μέλλω Νταβράνη
ΕΝΤΒΙΖ: Νίκη Σακκά
ΖΑΝ: Μαρία Καρδιόλακα
ΟΣΠΩ: Χρήστος Καπράλος
ΖΟΖΟ: Κωστας Παστελάς
ΖΟΝΒΑΛ: Σταύρος Καλόστος
ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΑ ΓΚΡΙΖΑ: Ευαγγελία Μανιάτη
ΜΟΥΣΙΚΟΣ/ΘΥΡΩΡΙΝΑ/ΕΝΟΙΚΙΑΣΤΡΙΑ: Σουλτάνα Νουβάκη

Μουσικοί επί σκηνής: Μιχάλης Στεφαδούρος, Αθανασία Μπεχλιβάνη


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Μια σύμπραξη της Ομάδας Τέχνης Θεατράλε με το μουσικό σχήμα Τα πάντα ρει.
Κυριακή 18 Φεβρουαρίου / 7:30 μ.μ. / Θέατρο ΚΑΠΠΑ 2000, Περαία.
Είσοδος ελεύθερη

Παρίσι, δεκαετία του '30. Μια νέα μέρα ξημερώνει για τους ενοίκους του έκτου πατώματος μιας πολυκατοικίας. Άνθρωποι καθημερινοί, βιοπαλαιστές και καλλιτέχνες που προσπαθούν να επιβιώσουν δίχως να σταματούν να ονειρεύονται και να ελπίζουν.
Το έκτο πάτωμα γεμίζει με τους έρωτες, τις αντιζηλίες, τους ατελείωτους καυγάδες, τις γιορταστικές βεγγέρες, τα απρόσμενα περιστατικά, με χαρούμενες και θλιβερές στιγμές από τις ζωές των ενοίκων του.
Μια γλυκόπικρη διαχρονική κωμωδία για τη δύναμη της αγάπης, της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης.
Για την πίστη στο όνειρο.
Για το συναρπαστικό παιχνίδι της ζωής.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Διασκευή-σκηνοθεσία: Κορνήλιος Ρουσάκης
Πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις-τραγούδια-στίχοι τραγουδιών: Μουσικό σχήμα "Τα πάντα ρει"
Σκηνικά-κοστούμια: Η Ομάδα
Βοηθος σκηνοθέτη: Μαρία Καρδιόλακα
Σχεδιασμός αφίσας-προγράμματος: Μαρία Χατζηκυριάκου
Φωτογραφιες: Άννα Ριάμπκο
Οργάνωση παραγωγής: Βιργινία Καλλιοντζή, Σταύρος Καλόστος
Τεχνική υποστήριξη: Κώστας Παστελάς, Γιώργος Ελευθέρογλου
Παίζουν (με σειρά εμφάνισης):
ΖΕΡΜΑΙΝ: Δέσποινα Καραγιάννη
ΜΑΞ: Γιώργος Ελευθέρογλου
ΜΠΕΡΤ: Βιργινία Καλλιοντζή
ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΕ: Μέλλω Νταβράνη
ΕΝΤΒΙΖ: Νίκη Σακκά
ΖΑΝ: Μαρία Καρδιόλακα
ΟΣΠΩ: Χρήστος Καπράλος
ΖΟΖΟ: Κωστας Παστελάς
ΖΟΝΒΑΛ: Σταύρος Καλόστος
ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΑ ΓΚΡΙΖΑ: Ευαγγελία Μανιάτη
ΜΟΥΣΙΚΟΣ/ΘΥΡΩΡΙΝΑ/ΕΝΟΙΚΙΑΣΤΡΙΑ: Σουλτάνα Νουβάκη
Μουσικοί επί σκηνής: Μιχάλης Στεφαδούρος, Αθανασία Μπεχλιβάνη




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Ηλία Ποταμιάνου

Αυτό το κείμενο δεν είναι μια κινηματογραφική κριτική. Όχι γιατί δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις για τον κινηματογράφο και ούτε βλέπω ταινίες τόσο συχνά ώστε να μπορώ να γράψω μια τέτοια (αυτό δεν έχει εμποδίσει άλλους), αλλά γιατί δεν ενδιαφέρομαι εδώ να βαθμολογήσω μια ταινία με αστεράκια, να κρίνω τις ερμηνείες των ηθοποιών, τη σκηνοθεσία, το μοντάζ και τα σχετικά (μην το ψάχνετε, είναι καλή ταινία, πάντε δείτε την). Κάποιες ταινίες, καλές ή κακές, πιο συχνά καλές, σε οδηγούν να σκεφτείς και σου δημιουργούν την ανάγκη να συζητήσεις γι’ αυτές. Μια τέτοια ταινία είναι Η Τελευταία Παμπ, η πιο πρόσφατη και η τελευταία κατά δήλωσή του ταινία του Κεν Λόουτς, σε σενάριο του επί χρόνια συνεργάτη του Πολ Λάβερτυ, με θέμα το προσφυγικό.

Η πλοκή της ταινίας είναι απλή, απλοϊκή σχεδόν: το 2016, σε ένα χωριό της Αγγλίας που κάποτε ζούσε από τα ανθρακωρυχεία αλλά αφότου έκλεισαν παρακμάζει, έρχονται να εγκατασταθούν οικογένειες Σύρων προσφύγων. Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι εχθρικοί στους νεοφερμένους, ενώ μερικοί καταφεύγουν ακόμα και στην σωματική βία εναντίον τους. Ο ιδιοκτήτης της μοναδικής, ετοιμόρροπης παμπ που έχει απομείνει στο χωριό, ο Τόμι Τζο Μπαλαντάιν, είναι πιο καταδεκτικός, συμπονάει τους πρόσφυγες, αλλά δεν θέλει να μπλεχτεί στην διαμάχη ντόπιων-ξένων και να αποξενώσει τους ρατσιστές φίλους και πελάτες του. Σταδιακά όμως πιάνει φιλίες με μια νεαρή κοπέλα απ’ την Συρία, τη Γιάρα, και γνωρίζει την οικογένειά της. Με παρότρυνση της Γιάρα αποφασίζει να παραχωρήσει τον χώρο της παμπ για την δημιουργία μιας κοινοτικής κουζίνας, όπου φτωχοί Άγγλοι και Σύροι θα τρώνε μαζί και θα γνωρίσουν ο ένας τον άλλο. Το σχέδιο έχει επιτυχία ώσπου σαμποτάρεται από μερικούς ρατσιστές θαμώνες της παμπ. Όταν όμως ο πατέρας της Γιάρα, κρατούμενος στις φυλακές του Άσαντ, πεθαίνει, όλο το χωριό έρχεται σπίτι της για να εκφράσει τα συλλυπητήριά του.

Πρόκειται προφανώς για ένα κοινωνικό δράμα, που όμως είναι πολύ ευφυέστερο απ’ όσο η παραπάνω παρουσίαση αφήνει να διαφανεί. Ο Λάβερτυ και ο Λόουτς προσεγγίζουν το θέμα τους διαλεκτικά, σαν σε πλατωνικό διάλογο. Ξεκινάν από μια αρχική κατάσταση, την άφιξη των προσφύγων σε ένα παρηκμασμένο χωριό ανθρακωρύχων, και παρουσιάζουν την στάση και τα επιχειρήματα του καθενός. Καθώς όμως οι χαρακτήρες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους τα επιχειρήματα αυτά τίθενται σε κριτική, καταρρίπτονται ή εμπλουτίζονται ενώ οι ίδιοι οι χαρακτήρες εξελίσσονται με τελική κατάληξη την δημιουργία μιας νέας κοινότητας στο χωριό, όπου ξένοι και ντόπιοι ανήκουν εξίσου. Σε αυτό το πλαίσιο ο διάλογος παίζει μεγάλο ρόλο στην ταινία, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις οι ήρωες βγάζουν κανονικούς λόγους, όπου συνοψίζουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους σε εκείνο το σημείο της πλοκής.

Αυτό δεν είναι λοιπόν ένα συνηθισμένο μελόδραμα για το προσφυγικό. Πρώτα απ’ όλα με το να εστιάζει στην αλληλεπίδραση ντόπιων-προσφύγων αρνείται να παρουσιάσει τους πρόσφυγες ως κάτι το ολοκληρωτικά ξένο. Αυτό είναι μια τολμηρή απόφαση και μια πολιτική πράξη. Ο κινηματογράφος είναι από τα ελάχιστα πεδία στην σύγχρονη Ευρώπη όπου δεν έχει επικρατήσει η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, αλλά αντίθετα κυριαρχεί ακόμα η συμπόνια για το δράμα των προσφύγων, όταν στην πολιτική ακόμα και κεντροαριστερά κόμματα υιοθετούν πλέον αντιμεταναστευτική ρητορική κα τα αριστερά συχνά προτιμούν να σιωπούν ή να κατεβάζουν τους τόνους για να μην χάσουν ψήφους. Οι περισσότερες ταινίες όμως εστιάζουν αποκλειστικά στους μετανάστες τοποθετώντας τους γηγενείς στο υπόβαθρο, είτε αντίθετα εστιάζουν στα ηθικά διλήμματα και τους ψυχολογικούς μηχανισμούς των γηγενών. Έτσι όμως, ενώ καταγγέλλουν την απανθρωποποίηση των προσφύγων, αναπαράγουν την εικόνα του ολοκληρωτικά ξένου προς εμάς που βρίσκεται στην βάση της ακροδεξιάς ρητορικής. Με το να τοποθετεί γηγενείς και πρόσφυγες δραματουργικά στο ίδιο επίπεδο, η Τελευταία Παμπ αρνείται να δεχτεί τους πρόσφυγες ως τον απόλυτο Ξένο. Μπορεί να είναι ξένοι, με την έννοια ότι είναι αλλοδαποί, αλλά αντικειμενικά είναι ήδη κομμάτι της τοπικής κοινωνίας.

Με τον τρόπο αυτό αναιρείται αυτομάτως και το πρόβλημα της ένταξης των μεταναστών, -πιπίλα στα χείλη όλων των πολιτικών-, δημοσιογράφων και δημοσιολογούντων, από τους πιο ρατσιστές μέχρι τους πιο καλοπροαίρετους. Δεν μπορείς να ενταχθείς σε μια κοινωνία στην οποία βρίσκεσαι ήδη. Φυσικά πρόβλημα υπάρχει, τόσο στην ταινία, αλλιώς δεν θα υπήρχε δράμα, όσο και στην πραγματική κοινωνία την οποία απεικονίζει, αλλά τίθεται διαφορετικά, ως πρόβλημα ειρηνικής συνύπαρξης ανθρώπων που μέχρι χθες δεν συνυπήρχαν ούτε έχουν επιλέξει να ζουν μαζί. Τοποθετημένο έτσι, το πρόβλημα παύει να ταυτίζεται με τους πρόσφυγες, οι οποίοι αυτοί μόνο οφείλουν να προσαρμοστούν σε ένα καλούπι κοινωνικό και πολιτισμικό που βρήκαν έτοιμο, ως ανταπόδοση για την κάθε άλλο παρά ευγενική και γενναιόδωρη φιλοξενία που τους προσφέρεται. Οι Λάβερτυ-Λόουτς μάλιστα πάνε ένα βήμα παραπέρα αντιστρέφοντας την καθιερωμένη ρητορική περί ένταξης. Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα κοινωνικής ένταξης στην ταινία φαίνεται να το αντιμετωπίζουν οι μακροχρόνια άνεργοι του χωριού, που μεθοκοπάνε όλη μέρα στην παμπ κατηγορώντας τους πρόσφυγες για τα πάντα, και οι ανήλικοι με την παραβατική συμπεριφορά.

Σε μια έξοχα ειρωνική σκηνή η Γιάρα λογομαχεί με έναν ντόπιο νταή. Όταν εκείνη τον ρωτά σ’ ένα σημείο τί εννοεί, εκείνος απαντάει κοροϊδευτικά ότι αν δεν καταλαβαίνει αγγλικά να πάει πίσω από όπου ήρθε. Η ειρωνεία εδώ είναι ότι η Γιάρα μιλά αγγλικά με ξενική προφορά, αλλά ολόσωστα και πολύ καθαρά, ενώ ο ντόπιος μια δυσνόητη λαϊκή αργκό που θα αποτύγχανε να εντυπωσιάσει τον οποιοδήποτε δυνητικό εργοδότη, όπως σίγουρα δεν εντυπωσίασε κάποτε τους δασκάλους του.

Όπως λέει ο Μπαλαντάιν σε μια σκηνή τα προβλήματα του χωριού άρχισαν πολύ πριν τον ερχομό των προσφύγων, και συγκεκριμένα, μας δίνεται να καταλάβουμε, με τον θατσερισμό και την αποβιομηχανοποίηση, όταν πρώτα καταστάλθηκε η μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων και μετά από λίγο έκλεισαν τα ίδια τα ανθρακωρυχεία. Όταν το 2016 καταφθάνουν οι πρόσφυγες οι κάτοικοι του χωριού ζούνε ήδη μέσα στην φτώχεια, την περιθωριοποίηση και μια γενική κατάσταση ηττοπάθειας, μια πεποίθηση ότι η ζωή μόνο χειρότερα μπορεί να γίνει. Γι’ αυτό έχει ενδιαφέρον η συχνή χρήση που κάνουν της κτητικής αντωνυμίας. Όταν στην παμπ συζητούν για την απειλή που συνιστούν οι πρόσφυγες μιλάν για «τον δρόμο μας», «την παμπ μας», «το χωριό μας». Φυσικά τίποτε από αυτά δεν τους ανήκει, με ή χωρίς τους πρόσφυγες, ενώ και ακόμα και τα σπίτια τους, που είναι τυπικά ιδιοκτησία τους, αγοράζονται από ξένα κεφάλαια σε εξευτελιστικές τιμές. Όσο λιγότερη ιδιοκτησία έχουν τόσο περισσότερο πιάνονται από μια φανταστική κοινοτική ιδιοκτησία για να νιώσουν ασφαλείς και τόσο περισσότερη ανασφάλεια νιώθουν για την φανταστική ιδιοκτησία τους. Η ανώτερη όλων από αυτές τις φανταστικές κοινοτικές ιδιοκτησία είναι βέβαια, αν και δεν αναφέρεται στην ταινία, «η πατρίδα μας».

Η ανασφάλεια των ντόπιων δεν πηγάζει απλώς από την φτώχεια τους, αλλά από ένα βαθύτερο αίσθημα αποξένωσης από αυτήν την πατρίδα. Αισθάνονται, και όχι άδικα, ότι κανείς δεν τους υπολογίζει, αφού κανείς δεν τους ρώτησε αν θέλουν τους πρόσφυγες, όπως δεν τους ρώτησε αν θέλουν να πουληθεί το γειτονικό σπίτι σε μια κυπριακή εταιρεία ή αν ήθελαν να κλείσουν τα ορυχεία. Όταν ένας από αυτούς λέει στην παμπ ότι το χωριό τους έχει γίνει χωματερή εν μέρει εκφράζει μια ρατσιστική αντίληψη για τους πρόσφυγες ως «σκουπίδια», εν μέρει όμως την όχι αβάσιμη άποψη ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει και τους ίδιους ως σκουπίδια, και άρα δεν πειράζει να πετάξει μερικά ακόμα στο χωριό τους. Πράγματι, από την σκοπιά των κέντρων της εξουσίας και του πλούτου, που σαν ένας μοχθηρός Θεός παραμένουν αθέατοι στην ταινία, πρόσφυγες και ντόπιοι μοιάζουν εξίσου ασήμαντοι και αφήνονται να φαγωθούν μεταξύ τους χωρίς κανείς να παρεμβαίνει.

Ο φθόνος των ντόπιων για τους πρόσφυγες είναι μεγάλος. «Γιατί αυτοί παίρνουν τα πάντα;» ρωτάει μια παρέα φτωχόπαιδων τον Μπαλαντάιν όταν τον βλέπει να πηγαίνει πράγματα σε μια οικογένεια Σύρων. Εδώ αντηχεί με παιδική αθωότητα το ασταμάτητα διατυπωμένο και ουδέποτε αποδεικνυόμενο επιχείρημα ότι οι πρόσφυγες επιβαρύνουν ανεπανόρθωτα τα κοινωνικά κράτη στην Ευρώπη σε βάρος των γηγενών, και ταυτόχρονα καταρρίπτεται την στιγμή που τίθεται. Γιατί ο θεατής δεν έχει καμία αμφιβολία ότι οι δωρεές που πάνε στους πρόσφυγες, είτε προέρχονται από το κράτος είτε από ιδιώτες, δεν θα κατέληγαν ποτέ σ’ εκείνα τα φτωχά παιδιά ούτως ή άλλως. Όταν τελικά τα παιδιά λαμβάνουν βοήθεια δεν προέρχεται ούτε από το μεταθατσερικό κοινωνικό κράτος ούτε από φιλάνθρωπους μεσοαστούς, αλλά από τα δωρεάν γεύματα στα οποία συνεισφέρουν οι Σύροι πρόσφυγες και συγχωριανοί τους όπως ο Μπαλαντάιν. Το ερώτημα των παιδιών χάνει λοιπόν την φαινομενική ισχύ του και γίνεται μια ταπεινή έκφραση μνησικακίας. Ο Μπαλαντάιν, συνομιλώντας με έναν ρατσιστή φίλο του, συνοψίζει εξαιρετικά αυτήν την νοοτροπία, που περιγράφει την πολιτική συμπεριφορά σημαντικού μέρους των φτωχότερων στρωμάτων στην Ευρώπη σήμερα. Πάντα θέλετε να πατήσετε αυτούς που είναι από κάτω σας, λέει περίπου, ποτέ τους από πάνω. Όταν οι από πάνω σας τσαλαπατάνε το αποδέχεστε σαν κανονικότητα.

Η συμπεριφορά του Τόμι Τζο Μπαλαντάιν, του Τι Τζέι όπως τον φωνάζουν οι φίλοι του, είναι διαφορετική. Υπερασπίζεται τους πρόσφυγες και τους βοηθάει όπως μπορεί. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Ο Τι Τζέι δεν έχει παρακολουθήσει κάποιο σεμινάριο συμπεριληπτικότητας και πολιτισμικής ευαισθησίας. Είναι ήπιος και ευγενικός σα χαρακτήρας, αλλά δεν είναι καλύτερος άνθρωπος απ’ τους υπόλοιπους. Κάποιοι από τους πιο θερμόαιμους ρατσιστές είναι λίγο μαλάκες (και ποιο χωριό δεν έχει τους μαλάκες του;), αλλά κανείς δεν είναι πραγματικά κακός και οι περισσότεροι είναι μια χαρά άνθρωποι. Όταν πρωτοβλέπουμε τον Τσάρλι, έναν απ’ αυτούς, σπρώχνει το αναπηρικό καροτσάκι της άρρωστης γυναίκας του και η εντύπωση που μας δίνει είναι ενός αξιοπρεπούς, καλόκαρδου ανθρώπου. Παρόλη την μετέπειτα συμπεριφορά του αυτή η εντύπωση δεν ήταν παραπλανητική.

Είναι όλο και περισσότερο διαδεδομένο μεταξύ της πολιτισμικής αριστεράς και της φιλελεύθερης μεσαίας τάξης ο ρατσισμός να αντιμετωπίζεται σαν μια ηθική ασθένεια, μια προσωπική αποτυχία στην οποία είναι ιδιαίτερα επιρρεπή άτομα χαμηλότερης τάξης και μορφωτικού επιπέδου. Ειδικά ο εργατικής καταγωγής λευκός άνδρας αντιμετωπίζεται σαν η πηγή όλων των δεινών, των δικών του και των άλλων, ιδίως των μειονοτήτων. Για την μεσοαστική φαντασία είναι ένα αξιομίσητο, μοχθηρό πνεύμα. Το μίσος όμως είναι μια αποτυχία της φαντασίας, όπως έλεγε ένας Άγγλος μυθιστοριογράφος, και η φαντασία του Λόουτς δεν αποτυγχάνει. Είναι υπερβολικά ταλαντούχος καλλιτέχνης για να απεικονίσει τους πολέμιους των προσφύγων σαν καρικατούρες και να αντικαταστήσει το μίσος για τους πρόσφυγες με το μίσος για τους ακροδεξιούς. Δεν υπάρχουν αξιομίσητοι άνθρωποι στην ταινία, μόνο άνθρωποι.

Γιατί όμως ο Τι Τζέι συμπεριφέρεται διαφορετικά απ’ τους άλλους; Επειδή νομίζω δεν ξέχασε ποτέ την μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων στην οποία συμμετείχε όταν ήταν νέος, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες που φυλάσσει στην παμπ. Εκεί έμαθε ότι οι φτωχοί βοηθούν ο ένας τον άλλον και αγωνίζονται μαζί, μάθημα που οι περισσότεροι συγχωριανοί του έχουν ξεχάσει. Εκείνοι είναι άνθρωποι ηττημένοι όχι μόνο πολιτικά και κοινωνικά αλλά και ηθικά, το μόνο που ξέρουν πια να κάνουν είναι να κλαίνε την μοίρα τους και να εχθρεύονται τον διπλανό τους. Ο Τι Τζέι όμως δεν ηττήθηκε και δεν συμπεριφέρεται σαν ηττημένος, παρά τις κρίσεις μελαγχολίας του. Γι’ αυτό βοηθάει τους πρόσφυγες, όχι για να συγχωρεθούν τα πεθαμένα των αποικιοκρατών προγόνων του ούτε για να πάρει μια τζούρα ηθικής ανωτερότητας του λευκού ανθρώπου ούτε επειδή δεν έχει κάτι άλλο να κάνει με τον ελεύθερο χρόνο που του προσφέρει η άνετη δουλειά και το υψηλό του εισόδημα. Στο πρόσωπο του επιβιώνει ένα ήθος αλληλεγγύης που πηγή του έχει το εργατικό κίνημα. Αυτό το ήθος αναγεννάται στο χωριό στο τέλος της ταινίας.

«Αυτό δεν είναι φιλανθρωπία, είναι αλληλεγγύη» λέει ο ίδιος ο Τι Τζέι σε μια σκηνή της ταινίας. Σε μία χώρα σαν την δικιά μας, όπου πριν όχι πολύ καιρό μια αυτοαποκαλούμενη Αριστερά κατασυκοφάντησε την έννοια της αλληλεγγύης, ταυτίζοντας την με τα επιδόματα με εισοδηματικά κριτήρια, τον κρατικό πατερναλισμό και την έκκληση προς τους ισχυρούς της Ευρώπης για έλεος και ανθρωπιστική βοήθεια, ώσπου μέχρι και η ίδια έπαψε να την χρησιμοποιεί, η φράση αυτή έχει μεγάλη σημασία. Αλληλεγγύη δεν είναι η βοήθεια του ισχυρού προς τον αδύναμο, αλλά του ίσο προς τον ίσο, αυτός που την δίνει κατεβάζει τον εαυτό του και ανυψώνει αυτόν που την δέχεται αναγνωρίζοντας, αναμένοντας ακόμα, ότι αύριο οι ρόλοι θ’ αντιστραφούν, εκεί που ο φιλάνθρωπος προσφέρει με καταδεκτικότητα, ο αλληλέγγυος προσφέρει με σεβασμό. Η φιλανθρωπία είναι μια πράξη αποκλειστικά ηθική, και πολύ συχνά πρόκειται για μια υποκριτική ηθική, ενώ η αλληλεγγύη είναι μια πράξη αναγκαστικά πολιτική, γιατί από την φύση της αναγνωρίζει και δημιουργεί έναν κοινωνικό δεσμό δημοκρατικής ισότητας.

Και στις προηγούμενες ταινίες του ο Λόουτς κάνει μνεία στους αγώνες των ανθρακωρύχων ενάντια στην Θάτσερ. Είναι κάτι παραπάνω από μια προσωπική εμμονή ή μια αναπόληση των παλιών καλών ημέρων. Πέρα και από μορφή πάλης οι απεργίες δείχνουν έναν τρόπο ζωής, την τελευταία φορά που οι Βρετανοί εργάτες έχουν περηφάνεια και αυτοπεποίθηση, στηρίζονταν ο ένας στον άλλο και δρούσαν από κοινού, ανεξάρτητα από το Κράτος και την Αγορά και αν χρειαστεί εναντίον τους.

Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται η σχέση του Τι Τζέι με την Γιάρα. Η σχέση αυτή είναι αξιοσημείωτη γιατί δεν είναι ούτε ερωτική ούτε πατρική. Αυτό που αναπτύσσεται μεταξύ τους είναι καθαρή φιλία, κόντρα στα στερεότυπα του Χόλυγουντ αλλά και την νοοτροπία των πελατών της παμπ. Αυτοί συνεχώς υποψιάζονται ότι ο Τι Τζέι είναι καλός με την Γιάρα επειδή είναι κρυφά ερωμένη του. Εδώ ο Λάβερτυ κάνει επίσης ένα σχόλιο για τις σχέσεις των δύο φύλων: οι μεν θεωρούν ότι αυτές μπορούν να είναι μόνο σεξουαλικές, και μάλιστα μιας καθαρά συναλλακτικής μορφής που ελάχιστα διαφέρει απ’ την πορνεία, οι δε αποδεικνύουν έμπρακτα ότι μπορεί να υπάρχει φιλία, που συνδέεται με την ισότητα, ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες.

Η φιλία των δυο, φιλία ανάμεσα σ’ έναν μοναχικό μεσήλικα Άγγλο και μια νεαρή κοπέλα σ’ έναν ξένο τόπο που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό εκτός του ότι χρειάζονται έναν φίλο, ξεπερνά ωστόσο αυτό που συνήθως λέμε φιλία στην καθημερινή μας ζωή, δηλαδή δυο ή περισσότεροι άνθρωποι που συμπαθιούνται κάπως και περιστασιακά πηγαίνουν για καφέ ή μπύρα, κουτσομπολεύοντας ή συζητώντας για το ποδόσφαιρο. Πρόκειται για έναν στενό συναισθηματικό δεσμό μεταξύ ίσων που δεν είναι ούτε εραστές ούτε συγγενείς. Ή όπως λέει ο Τι Τζέι όταν εξηγεί τί σημαίνει το όνομα της σκυλίτσας του, της Μάρα: «Μάρα στην γλώσσα των ανθρακωρύχων σημαίνει φίλος, αλλά είναι πιο βαθύ από αυτό. Σημαίνει κάποιος που είναι ίσος με σένα. Κάποιος που σε προσέχει και τον προσέχεις».

Μέσα απ’ την φιλία και την αλληλεγγύη δημιουργείται σταδιακά μια νέα κοινότητα στο χωριό. Άγγλοι και Σύροι γνωρίζονται μεταξύ τους και μαθαίνονται να ζουν όχι απλά δίπλα, αλλά μαζί. Οι συντηρητικοί βλέπουν την κοινότητα, και μαζί το έθνος, την υψηλότερη γι’ αυτούς μορφή κοινότητας, σαν κάτι που υπήρχε από πάντα και το βρήκαμε έτοιμο, σαν την μαμά και τον μπαμπά απ’ την σκοπιά ενός μικρού παιδιού, κάτι προαιώνιο που μπορεί να καταστραφεί αλλά ποτέ να δημιουργηθεί. Ο Λάβερτυ με το σενάριό του και ο Λόουτς με την σκηνοθεσία του δείχνουν αντίθετα ότι η κοινότητα είναι δημιούργημα των ανθρώπων. Η κοινότητα των ανθρακωρύχων που διαλύθηκε απ’ την Θάτσερ την δεκαετία του ογδόντα αναπληρώνεται από μια καινούργια χάρη στις συνειδητές προσπάθειες των ανθρώπων να ξεπεράσουν τις διαφορές τους και να λύσουν από κοινού τα προβλήματά τους. Κατά ένα εξαίσια ειρωνικό τρόπο οι αριστεροί Λάβερτυ και Λόουτς κερδίζουν τους συντηρητικούς στο ίδιο τους το παιχνίδι. Γιατί κατ’ εφαρμογή του γνωστού συντηρητικού ρητού «όλα πρέπει ν’ αλλάξουν για να μείνουν τα ίδια» η σύμπραξη γηγενών και προσφύγων δίνει ξανά ζωή σε όλους τους μισοπεθαμένους θεσμούς της τοπικής κοινωνίας: το χωριό, την παμπ, το συνδικάτο, ακόμα και τον μεσαιωνικό καθεδρικό ναό.

Στην τελευταία τελευταία σκηνή της ταινίας οι κάτοικοι του χωριού παίρνουν μέρος όλοι μαζί, γηγενείς και πρόσφυγες, στην ετήσια παρέλαση των συνδικάτων. Είναι μια σκηνή τόσο συγκινητική όσο και συνειδητά φανταστική. Εδώ η τέχνη σταματά να περιγράφει την πραγματικότητα και αρχίζει να περιγράφει την ελπίδα. Η ελπίδα αυτή, ενσαρκωμένη στην ισχύ του εργατικού συνδικάτου μοιάζει για μια νεώτερη γενιά παλιομοδίτικη, αρχαϊκή σχεδόν. Τα συνδικάτα όμως εξακολουθούν να παραμένουν ο σημαντικότερος, ο αποτελεσματικότερος τρόπος αυτοοργάνωσης που έχουν οι εργαζόμενοι ώστε να ασκήσουν δημοκρατικό έλεγχο στις ζωές τους. Όποιος αμφιβάλλει αρκεί να δει το πρόσφατο απεργιακό κύμα στις ΗΠΑ και τα αποτελέσματά του.

Ο Κεν Λόουτς είναι 87 χρονών και κατά δήλωσή του αυτή είναι η τελευταία του ταινία. Σε όλη του την σταδιοδρομία γύριζε ταινίες για τους απλούς ανθρώπους, τα πάθη τους, τους αγώνες τους, τις αδικίες που υφίστανται από τους ισχυρότερους και ενίοτε απ’ τους ομοίους τους. Παρότι γεννήθηκε πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ποτέ δεν έπαψε να παρατηρεί τον κόσμο γύρω του. Ένας άνθρωπος που θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο πρέπει να μπορεί να τον κοιτά κατάματα. Αντιστάθηκε στον πειρασμό να διαλέξει μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο που θα ταίριαζε καλύτερα στις εμπειρίες, τις ευαισθησίες και τις ιδέες του και να την μετατρέψει σε προσωπική εμμονή και ποιητικό θέμα αποϊστορικοποιώντας την. Πάντοτε όμως έμεινε πιστός από την άλλη πλευρά στις σοσιαλιστικές του ιδέες και στον δικό του τρόπο να γυρίζει ταινίες, δίχως να προσαρμόζεται σε τάσεις στην ιδεολογία και μόδες στην τέχνη. Δεν «εκσυγχρονίστηκε» σαν την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ούτε νεάνισε σαν άλλους ηλικιωμένους σκηνοθέτες. Έμεινε σύγχρονος, χωρίς ποτέ να προσπαθήσει να είναι μοντέρνος.

Η Τελευταία Παμπ χωρίς να είναι η καλύτερη ταινία του αποτελεί από πολλές απόψεις την κινηματογραφική του διαθήκη. Όταν ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του, όταν οι πρόσφυγες έχουν γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος της Ευρώπης και τα όρια του πόσο σκληρά μπορούμε να τους συμπεριφερθούμε χαλαρώνουν μέρα με την μέρα, όταν κανείς δεν πιστεύει ότι υπάρχει εναλλακτική ή ότι τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν, ο Λόουτς μας αφήνει μια ταινία συγκινητική, τολμηρή, αισιόδοξη σαν μια υψωμένη γροθιά σ’ έναν κόσμο γεμάτο σκυμμένα κεφάλια.


*Η τελευταία παμπ, Κεν Λόουτς, 2023


πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Πρόκειται για μια ιδιαίτερα δυνατή αλλά και τρυφερή ιστορία, της οποίας ήρωας είναι ένα ονειροπόλο ποντικάκι, ο Ποντικομικρούλης που έχει ως προορισμό του να αγγίξει ένα αληθινό αστέρι και ξεκινάει με θάρρος να το κάνει πραγματικότητα. Το αστέρι αυτές τις ημέρες των γιορτών συμβολίζει την αγάπη και το φώς που χρειάζεται να έχουμε στις καρδιές μας. Έτσι με τα παιδιά για βοηθούς προσπαθεί με πείσμα να τα καταφέρει. Άραγε είναι εύκολο να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα? Η παράσταση είναι διαδραστική με αποτέλεσμα οι μικροί μας φίλοι να ταυτίζονται με τον ήρωα του έργου να διασκεδάζουν και συγχρόνως να αγγίζουν και τα ίδια το αστέρι της αγάπης.

ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ «Τα Χριστούγεννα του ποντικομικρούλη» Της Χριστίνας Μπήτιου / Είσοδος ΕλεύθερηΠΕΡΑΙΑ / Τετάρτη 20 ΔΕΚ 2023 / 18:00 / 18:00 Αμφιθέατρο ΚΑΠΠΑ Περαίας



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

«Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, ο σπουδαίος ηθοποιός μας, υπήρξε φάρος ανθρωπιάς, καλλιτεχνικής προσφοράς, δημοκρατικού φρονήματος, αγωνιστικής δράσης, κοινωνικής παρουσίας.

Με μοναδικό ταλέντο κι αστείρευτο χάρισμα, μέχρι τη δύση της διαδρομής του, ανήσυχος, αγωνιστής, ευαίσθητος, ένας φάρος της τέχνης, του θεάτρου, της δημοκρατίας.

Η προσφορά του στην Ελλάδα, στη δημοκρατία, στον Πολιτισμό είναι ανεκτίμητη.

Θα θυμάμαι πάντα τη φλόγα των ματιών του, την καλοσύνη και την αγάπη του, τη ζεστασιά του μετά από κάθε εμβληματική ερμηνεία από αυτές που χάριζε απλόχερα και πηγαία στο κοινό.

Για εμένα ήταν ο Γιώργος, ο αδελφικός φίλος των γονιών μου, που γνώριζα από όταν ήμουν μικρό παιδάκι, και αγαπούσα τόσο. Ήταν ταυτόχρονα ο κορυφαίος ηθοποιός, που με συγκινούσε και με συντάραζε κάθε του ερμηνεία και ένιωθα περηφάνια και καμάρι που τον γνώριζα προσωπικά.

Το κενό του δεν αναπληρώνεται.

Το έργο του όμως, η παρακαταθήκη και πολύτιμη κληρονομιά που μας αφήνει αποτελεί εθνική μας περιουσία, περηφάνια και σημείο αναφοράς.

Καλό ταξίδι, Γιώργο μας!

Θα είμαστε δίπλα στην Αθηνά και στα κορίτσια σου».




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)